Voordat we vertrekken uit het MCA-hotel..... dat heeft wel even tijd nodig. Ruut is in alle staten want hij is zijn paspoort kwijt. Nergens meer te vinden. Paniekerig keert hij alles binnenste buiten onderwijl prevelend: 'Hoe kan dat nou, hoe kan dat nou.... hij zat gewoon in mijn spijkerbroek.' Ik neem de rol van de helper op me. ' Wanneer heb je 'm voor het laatst gebruikt? Denk goed na, zie het voor je. Niet vanuit je paniek handelen, rustig blijven.... ' Niks helpt echter. Het enige dat we kunnen bedenken, is dat het kleinood in de rugzak zit die Koen mee heeft. We vragen ons af of we nu wel verder kunnen reizen.
De vriendelijke receptioniste regelt het voor ons. Ze belt het paspoortnummer door naar High Lander Inn , ons volgend verblijf en regelt meteen tickets voor de kabelbaan. Zij en Anui, althans, zo noemen we hem, brengen ons weg. Onderweg halen we de tickets op. ' Tot donderdag, tot ziens' , zeggen we bij het afscheid.
Helemaal blij stappen we wat later in de kabelbaanstoel. Hoger en hoger wiegen we, onder ons prachtig lover en bloeiende struiken en bloemen. Minstens net zo mooi als het natuurschoon maar toch een beetje eng zo onder een kabelbaan: de bergrug onder ons blijkt een begraafplaats.
Er liggen honderden, misschien wel duizenden graven. Een graf bestaat uit een stenen tunneltje, dat tegen een heuveltje aan is gebouwd. Het graf bevindt zich deels in het heuveltje. De ingang ligt naar het Oosten. Voor de graven liggen wierookstokjes en veel, heel veel papiertjes.
Boven gekomen mogen we nog een bijzonder steile trap op. Dat valt niet mee. Hijgend als molenpaarden en mopperend op onze slechte conditie klimmen we door. Helemaal vreemd is het overigens niet, we zitten hier toch 2500 meter boven Dali. Dat ademt wat moeizamer.
De 100 meter trap – zoals onderop aangegeven - blijkt toch wel snel zo'n 300 a 400 meter te zijn. Onderweg moeten we nog een bureaucratische handeling verrichten bij een militaire post. Een formulier invullen met onze namen, land van herkomst, de tijd en of we een aansteker bij ons hebben Trouwhartig vullen we alles in, ons onderwijl afvragend wat die vijf man sterk daar nou verder de hele dag doet in dat wachtershuisje.
De Higher Land Inn is een verzameling barakjes met een receptie, welke tevens dienst doet als huiskamer en eetgelegenheid. Een relaxte sfeer hangt hier, hippie-achtig. Overal vrolijke beschilderingen. Het wc-hokje bijvoorbeeld is in allerlei vervagende groentinten geschilderd en heeft 1 glazen wand, waardoor je al plassend uitkijkt over de vallei, Dali en in de verte het meer.
Onze kamer in psychedelische kleuren beschilderd, roze olifanten, bloemen, vogels en heeft een betonnen vloer. En... dat kan geen toeval zijn, op de de deur staat een afbeelding van Rintin met zijn hondje..... Dezelfde decoratie als wij gebruiken voor dit reisblog.
We maken een stevige wandeling door het CanShanggebergte, maar houden ons aan het mooi aangelegde pad. Om ons heen weer dat overdadig lover, bloeiende bloemen en struiken. Prachtig gesteente, soms koolzwart, dan weer allerlei bruin- en beige-tinten. En of het de gewoonste zaak van de wereld is trippelt er regelmatig een eekhoorntje voor ons uit. Vanuit de bomen klinken allerlei voor ons onbekende vogels. Eentje zingt een drietoon, Toe Die Doe Toe Die Doe.
Lekker moe komen we terug bij Higher Land Inn en rusten wat uit in onze barak. 's Avonds wordt er voor de aanwezige gasten gekookt en gebruiken we gezamenlijk de maaltijd; Chinees eten zal nooit meer de lading hebben die het voor onze reis had.... De groep van zes waaronder de waardin en haar vriend, neemt plaats rond de tafel en ook wij zetten onze grote Hollandse achterwerken op de piepkleine rieten stoelen. ' Haochi', zeggen we tijdens het eten tegen de gastvrouw- en heer, wat betekent: smakelijk. 'Xiexie', zeggen ze maar verbeteren de uitspraak. Je zegt geen Tsjie maar Tsje.
De conversatie aan tafel verloopt in het Engels. We raken in gesprek met Anja, een Zwitserse, die al een jaar aan het reizen is en eigenlijk niet goed weet wat ze nu verder nog moet. Het gesprek gaat over keuzes die mensen in het leven kunnen maken, waarbij we ons daar vaak niet bewust van zijn. Denk bijvoorbeeld aan de 'huisje, boompje ,beestje' variant; hoe vaak zal dit geen keuze zijn die gemaakt is vanuit en zekere sociale wenselijkheid in plaats van dat het een bewuste keuze is....
Na de maaltijd praten we nog wat door onder het genot van de warmte van de snorrende houtkachel. Omdat er geen electriciteit is gaan we met de kippen op stok en dromen psychedelische dromen over roze olifantjes enzo, weetjewel....
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten