het voorlopige vertrek

Nu we twee dagen als gezin weer samen zijn, spelen emoties op. Gevoelens van geluk worden afgewisseld met gevoelens van twijfel.
De aanwezigheid van Jop, die prachtig in balans is en zoveel rust en wijsheid uitstraalt, maakt ons allemaal gelukkig. Gedurende de dag slaat bij Ruut echter twijfel toe of de familieband blijft bestaan als Jop geestelijk zo blijft groeien. Dergelijke gevoelens spelen bij hem soms zo hoog op, dat een stevige omhelzing nodig is tussen hem en Jop.

Jop oefent 's middags Tai-Chi in de tuin van het hotel. Zijn bewegingen zijn soepel en gracieus. Als hij oefent, is hij in zijn element. Ruut legt het vast op een filmpje om daar later nog eens van te kunnen genieten. Opvallend aan Jop zijn zijn ogen; die stralen van binnenuit. We zien dat zijn bewustzijnsniveau zich op een ander niveau afspeelt dan dat van ons.

Vanochtend ontbijten we samen in de tuin van het hotel voordat de broers naar Wu Wei Se (wat betekent: Zonder Inspanning), de tempel vertrekken. We merken aan Koen dat hij talmt om het ontbijt af te ronden. Zou hij toch een beetje op zien tegen het bezoek aan de tempel? Zou hij moeite hebben om ons los te laten? Jop heeft er duidelijk zin in. Voor hem wordt het een soort van thuiskomen. Vorig jaar was hij daar namelijk al eerder om te trainen.

Uiteindelijk zijn de tassen gepakt en gaan we op weg naar de bus. Het plan is, dat zij zich laten afzetten bij de trap aan de voet van de berg. Volgens Jop kost het ongeveer een half uur stevig doorstappen om de tempel te bereiken. Ons ouderlijk, zorgzaam voorstel om toch vooral een taxi te nemen 'tot voor de deur' wordt weggewuifd. 'We lopen wel' , zeggen ze. Wij denken dan vooral aan de zware tassen en koffer die ze mee moeten sjouwen de berg op, maar laten de keus aan hen.

Met zware bepakking lopen de broers even later door het stadje. Wij lopen in hun kielzog en af en toe schiet Ruut een mooi plaatje van de mannen. Jop heeft het tempo er goed in en Koen lijkt het zwaar te hebben. Dit laatste erkent hij even later ook, hij ziet ineens de trap naar de tempel voor zich, kan zich voorstellen hoe zwaar het sjouwen is …. om over het zware trainingsprogramma maar te zwijgen.... ' “Tja', zegt Ilse, 'het aanbod geldt nog steeds hoor, dat van die taxi.'
Koen wordt gered door een taxichauffeur die vlakbij de bushalte staat. Hij biedt de broers aan ze naar het tempelcomplex te brengen. Toch wel dankbaar gaan ze er op in en gooien hun bagage in het busje. We omhelzen elkaar nog eens en Ruut maakt rare, niet ter zake doende opmerkingen. Dan gaan de broers zitten, de chauffeur start het taxibusje en daar gaan ze. Wij, baba en mama, zwaaien ze uit.

Hand in hand lopen we terug door het stadje, elk in gedachten verzonken: de ontmoeting, de voorbije dagen, het ontbijt, het (tijdelijk) afscheid, hoe ze daar straks hun spullen uitpakken en beginnen met trainen... ...
'Wat een bijzondere reis is dit toch', vinden we. Niet alleen vanwege China, de andere cultuur, de mensen maar ook vanwege de ontmoeting en het mooie samenzijn van ons gezin en de broers.

Eind deze week treffen we elkaar weer. De broers hebben dan anderhalve dag vrij en komen weer naar Dali. In het weekend vertrekken ze weer naar Wu Wei Se. In de tussentijd brengen wij een bezoek van een paar dagen aan de bergen. We verblijven dan in Highlander Inn. We weten nog niet of daar internet en WiFi is.... Maar goed, ook wij keren daarna terug voor een paar dagen naar Dali, naar ons huidig hotel.





NB
Vanuit China kunnen wij niet bij blogspot vanwege censuur. Zwager Peter Marinus plaatst de logjes op dit reisblog. Waarvoor onze grote dank. XieXie PiPi.