rijstverslag deel 3

Reisverslag 3:
Deze dag is een bijzondere dag voor ons geworden....
Via een chauffeur verbonden aan het hotel krijgen we de gelegenheid de omgeving te bekijken. Zo brengt hij ons, op ons verzoek, naar de Shaolintempel in de bergen. De tempel, genaamd Wu Wei Se, werd door onze oudste zoon Jop voor langere tijd bezocht. Hij werd hier onderwezen in Kung Fu.

Het tempelcomplex is gelegen in de bossen en er heerst een serene rust, welke 'verstoord' wordt door de vogels. Het complex bestaat uit een aantal tempels en bijgebouwen. Een centrale plek wordt ingenomen door een duizend jaar oude boom. Het oudste gedeelte van de tempel is eveneens duizend jaar oud. Bij de ingang daar naar toe staat het beeld van een lachende Boeddha. De binnenplaats wordt afgegrensd door de verblijven van de 'leerlingen', waarvan een aantal van buitenlandse afkomst is. Zij verblijven hier voor de duur van enkele weken tot jaren. Of het nu suggestie is of niet; er hangt een speciale sfeer in en rond het complex.

Voor ons is het bezoek aan het trainingsveld heel bijzonder, omdat wij daar de plek herkennen waar een foto is gemaakt van Jop in een bepaalde Kung Fu- houding.
Stil worden we ervan..... We begrijpen nu heel goed wat Jop hier naar toe gebracht heeft destijds en waarom zijn pad loopt zoals het loopt. Onder de indruk en bewust van onze emoties verlaten we het tempelcomplex.

Binnenkort, na onze ontmoeting met Jop, zullen Jop en Koen samen een aantal weken naar de tempel vertrekken om daar samen onderricht te krijgen in Kung Fu.

Onze rit brengt ons verder naar het grote meer waar wij op uit kijken. Ook bezoeken we diverse dorpen, waar we bij een familie terecht komen die met vier generaties bijeen wonen. Oma, met ontstoken ogen, brengt haar dagen door achter het weefgetouw in een kleine volgepakte ruimte; haar rappe dochters zorgen voor de verkoop.... juist je raadt het al: met een tafelkleed en een shawl besluiten we daar ons bezoek.

Later op de avond kuieren we wat door Dali en vragen ons af hoe de Chinezen tegen ons aan kijken, tegen ons Hollanders.' Zouden ze ons te directief vinden, onbeleefd dus? Of te soft juist, makkelijk in te pakken? We kunnen dagelijks op elkaar oefenen hier in Dali, wij en de inwoners. Want reken maar van yes dat ze van alles aan ons proberen te verkopen. Van eten tot trips door de bergen tot kleding, sieraden en zelfs dikke joints. Dat laatste notabene verkocht door prachtige oude dametjes, veelal met van die Tibetaanse stoute oogjes. En wij maar xiexie zeggen, dankjewel, netjes als wij zijn.
Aan het eind van onze wandeling belanden we bij een open lucht bioscoop. Op het filmdoek een moderne chinese opera. Hilariteit alom en we zien als snel waarom: een lange jongeling, backpacker, gekleed in een paars-blauw trainingsjack en een rood-grijs geruite broek zingt met lichtelijk valse bariton een chinese schone toe vanuit een bootje. Zij bekijkt hem minzaam lachend maar kiest voor een ander. Een prachtige Chinees natuurlijk. Dan komt er een zangeresje uit het koor naar voren. Verscholen achter haar waaier zingt zij de backpacker lieflijk toe. Als ze de waaier weg haalt, ligt het publiek in een deuk, want het is geen zij, maar een hij. Een travo dus die in het Engels tegen de backpacker lispelt: I love you. Die valt van schrik in het water! Nog meer gelach zowel om ons heen als op het filmdoek. Tja, zo kijken ze dus tegen ons aan. Het is duidelijk. Watjes, onflatteus gekleed, lekker dommig helemaal verliefd op die mooie Chinezen. Lichtjes beschaamd lopen wij snel weg uit het publiek, voor het eind van de film. Want je moet weten, die backpacker leek verdacht veel op Ruut, behalve die geruite broek dan.. hahahaha! Ik ben dol op ze, die Chinezen!!