Het feest van de vissers

Met een mengeling van trots en enthousiasme vertelt ze me van een muzikaal evenement. 'Morgen, op het meer, in een boot, kun je luisteren naar speciale muziek', zegt ze in haar zacht en zangerig Engels. Ze overhandigt me een folder en houdt haar vinger onder belangrijke gegevens. 'Aaah', zeg ik, 'ja, die man ken ik, die was hier laatst. Julien Clauss, een Fransman die ook in Duitsland woont.' 'Klopt', zegt ze verrast, 'en hij woont ook een deel van het jaar hier, in Dali. Wij verhuren ons oude huis aan hem en zijn gezin. Hij is een vriend van me.' De tweede muzikaal kunstenaar is Leaurant Jeanneau alias King Kong. Ze hebben samen muziek voor op het meer gecomponeerd, lees ik. Morgen kunnen we het komen beluisteren. Ik dank de receptioniste en bespreek het evenement later op de middag met Ruut. ' Zulllen we gaan? Mij lijkt het ontzettend mooi.' 'Tuurluk', zegt hij. We reserveren twee plaatsen.

De volgende dag zwaaien we eerst de jongens uit. Ze vertrekken per taxi naar de tempel. De komende dagen wordt er weer getraind door de heren. Ze hebben er zin in.
Een uur daarna vertrekken Ruut en ik naar de Duitse Bakkerij, nr. 88, waar we worden opgepikt door een busje.
Daar blijken we niet de enige enthousiastelingen. Met ons gaan er nog zo'n 50 mensen mee, de groep bestaat uit jonge artistieke Chinezen en een aantal Europese toeristen, waartoe we zelf behoren.

Aan het Erhai-meer wachten de vissers. Gewoonlijk ga je als toerist hier de aalscholvers bekijken. Die zitten nu braaf op een paar boten, zijn zo te zien klaar met hun werkje: vis vangen voor de vissers. Ze hebben het touw dat voorkomt dat ze de vis doorslikken, nog om hun halzen geknoopt.
Al vanaf de kade zijn de esotherische klanken hoorbaar. Het klinkt als de 'laat op de avond muziek op radio Canvas'. Vervreemdende klanken, mechanisch, organisch, dierlijk. Het is geen melodieuze muziek, het zijn klanken en geluiden.

De vissersmannen brengen ons in hun prachtige grote Chinese roeiboten van staal naar het meer. Kleine, tanige kerels zijn het, gekleed in klederdracht. Lomsterk moeten ze zijn. In elke boot zitten zo vijf a zes volwassenen.
Als we dichterbij de geluidsbron komen, zien we hoe het werkt. Zo'n vijf boten liggen verspreid over een vierkante kilometer voor anker. Op elke boot is een grote megafoon geplaatst. Elk brengt zijn eigen geluid voort. Geluiden, gecomponeerd door de muzikaal kunstenaars. De geluiden werken tegen elkaar in, reageren op elkaar, ontmoeten elkaar onderweg. In elke geluidsboot zit een Bai-man – of vrouw in klederdracht. De roeiers brengen ons steeds naar een andere geluidsboot, varen ons dwars door de geluidseffecten. Ze houden bij elke geluidsboot een tijd stil. Overal klinkt het net weer even anders.
We genieten! Van het varen, de zon, de wind, de adembenemend mooie omgeving, de esotherische geluiden en we bewonderen het concept. Ruut schiet plaatje na plaatje, ik film en kan gewoon niet kiezen waar ik de aandacht op wil vestigen. Op de beelden of op het geluid. In een boot zit een professionele cameraman. Zo te zien wordt het evenement voor iets op tv gefilmd.

Na een paar uur, het is inmiddels na vijven, roeit onze man ons terug naar de kade. We begrijpen het niet helemaal maar als we aanmeren zegt een van de Chinese medepassagiers, dat zij en haar girlfriend moeten plassen. Of we gewoon willen blijven wachten, ze komen zo weer. We voelen ons ietsje beteuterd, want op het meer gaat het muzikaal festijn gewoon door. We missen wat. Na een kwartier zien we dat ze hapjes kopen bij de stalletjes. Het lijkt erop, dat ze alle tijd nemen om te gaan eten. Net als we sjagerijnig worden, nodigt een andere Chinese dame ons uit om bij haar aan boord te komen. Zij gaan weer terug. Goed idee! We stappen over. Gelukkig maar, deze mensen zijn gezellig. Zitten lekker aan een Dali biertje en wat sateetjes.
Al snel bevinden we ons weer in de esoterische zone. Maar niet voor lang. 'Kom', zegt de Chinese dame tegen de roeier, 'breng ons eens naar die geluidsboot'. Eerder zagen we al dat daar veel gezelligs gebeurt. Er werd een heuse Chinese pijp gerookt en gezongen en gelachen. We varen naar een boot waarin een Bai vrouw. een lokale bekendheid, aldus onze roeier: de beste zangeres van hier. 'Zing je wat voor ons', vraagt de Chinese dame. De Bai vrouw zet meteen met hoge falsetstem een lied in over Dali. Geboeid luisteren we, onze Chinese medepassagiers klappen uitbundig. De vrouw voelt zich aangemoedigd en zingt verder. Nu begint onze roeier ook. Hij opent zijn tandarme mond en zingt zijn lied. De Chinese dame vertaalt in grote lijnen waar ze over gaan. Over Dali, het meer , de liefde, de vijf schoonheden van het dorp....
Dan varen we naar een andere Bai vrouw. Een ontzettend knappe vrouw, weliswaar wat op leeftijd maar mensenlief, wat is ze mooi. Dat vindt onze roeier ook. Als ze een paar liedjes heeft gezongen, stapt hij bij haar in haar boot, slaat zijn arm om haar schouder en samen zingen ze een nieuw lied. Ontroerd kijken we toe. Onze Chinese medepassagier, een vrouw uit Shanghai, krijgt ook al de smaak te pakken. Ze stapt ook over en zingt en danst prachtig mee. Wij kijken met open mond en klappen na elk lied. Andere boten komen naast ons liggen en voor we het weten zingen de andere roeiers ook mee. Geweldig!
Ondertussen klinken daar de esotherische klanken van de Duits-Franse kunstenaars dwars doorheen. De roeiers en de vrouwen krijgen de smaak nu te pakken. Het wordt hun feestje, steeds meer bootjes komen op het gezang en vrolijkheid af.

Na zonsondergang vaart een aantal roeiers terug, een aantal blijft binnen de esotherische zone liggen. Wij behoren tot de eerste groep. Aan wal wordt een DVD met Bai muziek en dans opgezet in het botenhuis. Een groep vrouwen zit genietend voor de buis. Wij schuiven gezellig aan, krijgen direct stoeltjes en eten aangeboden. Daarna verplaatst iedereen zich naar buiten. Daar klinkt ook muziek en voor we het weten staat het halve dorp te dansen. Wat een feest! Echt super super jammer dat wij terug moeten naar Dali Old Town. Terwijl wij terugbussen wordt achter ons onverdroten voortgefeest.