Peki Neesje

Ik ben Peki, Peki Neesje en ik woon in Shuang Lang. Van alle straathonden, en dat zijn er toch al snel 100 in ons dorp, ben ik veruit 't mooiste exemplaar. Zeg nou zelf! Vergeleken met die mislukte bulldog die denkt dat hij een Mastief is bijvooreeld en die kale neten Terrier die zichzelf Lassie noemt, ben ik toch gewoon het allermooist. Of wat zou je zeggen van die loopse teef met haar acht pups. Dat ligt daar maar onder de boom bij de markt met dat gebroed aan haar hangtepels. En wat voor soort die mormels zijn, geen idee! Eigenlijk is het ook geen vergelijk: ik ben een rashond, zij zijn dat niet.

Zoals gewoonlijk scharrel ik vandaag wat rond bij het restaurant van Li Chang. Dagelijks strijken hier toeristen uit heel China neer en een enkele keer een Europeaan. Kijk, en die moet je hebben, die grote blanke menselijke wezens, want die kunnen mij niet weerstaan. Vanzelfsprekend, zou ik zo zeggen, want ik ben ook onweerstaanbaar. Zojuist vleide ik me tegen de voeten van een groot blond vrouwelijk wezen. 'Ooooh', zei ze, 'ooh, wat een dotje', aaide me en liet wat rijst voor me op de grond vallen. 'Jammer alleen dat ze het niet op kan eten met dat vervomde bekkie van d'r', zei ze maar dat verstond ik vast niet goed. En toen ze me aaide, gaf ze een gilletje. Tja, op mijn rug ontbreekt het ook een beetje aan vacht in het midden. 'Ieiek, schurft of zoiets!', riep die vrouw. Ach, ik heb een dikke huid en ja, daar is het gewoon nog wat dikker. Jeuken doet het allang niet meer en zulke opmerkingen, die versta ik gewoon niet. Als dank nieste ik eens lekker over haar voeten. Niet een keer, nee, wel twee keer.