We lantefanteren. Deze laatste dagen in Dali brengen we door met kuieren, boodschapjes doen, cadeau's kopen, thee drinken in de hoteltuin en eten in de stad.
Vanochtend bijvoorbeeld hebben we een park bezocht hier in Dali Old Town. We belandden zo vanuit de drukte in de sereniteit van een aangelegd stadspark. Vijvers vol Lelies, botanische tuintjes en hoe verrassend: blijkbaar is dit park een plek voor professionele musici om te oefenen. Een man speelde klassieke chinese stukken op de Chinese dwarsfluit. Wat verderop klonken de melancholische klanken van een Chinese viool.
Een veldje daarna werden we welkom geheten door het getwinkeleer van tientallen zangvogels. Hun eigenaars hadden hun kooitjes in de bomen gehangen en zaten te genieten van het vogelgezang. Verwonderd bleven we staan, niet geheel tot genoegen van de mannen. Ze vonden dat wij de vogels deden verstommen. Verbaasd liepen we verder en genoten verder van de rust, keken naar de mensen die hun Tai Chi oefeningen deden, de oma's en opa's met hun kleinkinderen. De een deed haar kleinkind in de rieten boodschappenmand op haar rug, de ander zette zijn kleinkind voorop de brommer. Braaf klemde hij zijn handjes om het stuur, achter hem werd de zangvogel in zijn kooi geplaatst en daar gingen ze.
's Middags zitten we veel in de hoteltuin, drinken groene thee en kletsen. Jop schrijft en beoefent Thai Chi (zie filmpje), Koen leest Confusius, ik Kafka op het strand van Murakami en Ruut droomt, waarover later in dit logje.
Vanmiddag las Jop voor uit het boek dat hij schrijft. Aandachtig luisterden we. Af en toe ontroerd, zowel vanwege de inhoud van het boek alswel vanwege het besef dat we over een paar dagen weer afscheid nemen. Het boek wordt prachtig, poetisch, met een knap in elkaar gezet verhaal. Hij laat het door een vriend uitwerken en zoekt een Amerikaanse uitgeverij in eigen beheer. Koen bespreekt op dit moment het ontwerp voor de site voor Jop's boek.
Gisterochtend hebben Ruut en ik nog eens Chinese masseurs bezocht. Een oudere man en zijn dochter, ons warm aanbevolen door een kennis van Jop die we bijna elke dat wel even spreken. Dit keer waren de masseurs geen kwelgeesten maar gedegen ervaren professionals. De man is al 77, de vrouw is eind 50. Beiden zijn stom, dat wil zeggen, ze kunnen niet praten. Ruut werd door de vader gemasseerd, ik door de dochter. Heerlijk, ze heeft een uur lang mijn voeten vertroeteld. Eerst lekker met de puimsteen schuren, daarna invetten en vervolgens rikktetikken, knijpen en kneden. Hemels gewoon. Of we veel reclame voor ze wilden maken, vroegen ze in gebarentaal. Natuurlijk, gebaarden wij terug en ze gaven ons hun folder mee. Dus hierbij. Ben je in Dali, wil je een goede massage, ga dan naar Ge's massage Center. Master Gejinbao masseert geweldig goed en geneest door middel van zijn Hand Down Massage. Hij deed voor hoe iemand met slepend been binnen kwam en opgewekt verend, gezond van lijf en leden, zijn massagesalon verliet. We geloofden hem op zijn 'woord'. Zijn dochter heeft het talent van haar vader georven. Beiden geven ze dan ook les aan studenten op internationaal niveau.
Nu over het gedroom van Ruut. Of eerder: zijn droom. Vanavond gaan we eten bij een favoriet restaurant en hij heeft tijdens dat eten meteen een zakelijke afspraak met de eigenaar. Zijn aloude plan om 'ergens' een ijssalon te beginnen, is weer op komen borrelen. Dali Gelati gaat het heten. Hij heeft al een aantal anderen hier over gesproken, waaronder een Duitse die hier een Duitse Bakkerij is begonnen. Zou het er nu echt van komen?? Dat betekent in elk geval dat hij ijs moet leren maken, papieren moet halen, Chinees moet leren spreken en schrijven en lezen, hier zijn weg moet vinden en een aantal Dalinezen in dienst moet nemen. Dali Gelati, onthoud die naam!
En nu is het avond, bijna half tien en we hebben gegeten en lekker gekuierd door Dali Old Town. Ruut heeft de zakelijke gegevens mee van George, de restauranthouder. En.... willen jullie iets bijzonders lezen? Nou? We worden hier soms benaderd als ware popsterren. Eerst konden we het niet helemaal plaatsen: werden we nou voor de gek gehouden of niet? Maar het is waar. Mensen willen met ons op de foto en bedanken ons uitbundig na het poseren. Zojuist werden Jop en Koen werkelijk waar omringd door tien prachtige jonge vrouwen. En ook Ruut en ik werden verzocht te poseren. Als dank kregen we een rode Roos. Dat wordt weer wennen jongens, straks, als we weer door de Albert Heijn lopen in Krommenie. Niks geen geadoreer meer. We genieten er nog maar even van.
En oh ja! Bijna elke avond danst er ergens in Dali wel een heel grote groep vrouwen. Gewoon, buiten, op straat of op pleinen. Ze zetten de muziekinstallatie voluit, een dame doet de pasjes voor en daar gaan ze. Jong en oud doet mee, echt, heel kleine meisjes van vijf, zes jaar. En die doen het goed! Een enkele man waagt zich er ook tussen. Ik vind het zo leuk, ik blijf altijd kijken en wiebel vanzelf een beetje mee. 'Kom op, doe mee!' riep een vrouw. Ik proberen maar oh lala, het ziet er zo makkelijk uit, maar wat is dat moeilijk! Ingewikkelde pasjes en dan ook nog van alles doen met je armen. Bekijks had ik wel! En lol ook.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Dali Gelati, het klinkt erg exotisch, maar ik ben bang dat het net even te ver uit de route ligt om spontaan een ijsje te halen.:-)
BeantwoordenVerwijderen